Трубадур

Театрнинг барча спектакллари "Туркистон" санъат саройи саҳнасида бўлиб ўтади

ПРОЛОГ

Қари граф ди Луна лўли кампирни жодугарликда айблаб ўтда ёқишни буюради. Даҳшатга тушган ижрочилар бир чеккада кампирнинг қизи - Азученани кўришади.

1АКТ

20 йил ўтди.

Қўриқчилар бошлиғи Феррандо кўп йиллар аввал бўлиб ўтган воқеани ҳикоя қилмоқда. Марҳум графнинг икки ўғли бўлиб,  бирига лўли кампирни зиён етказганликда айблаб ёқиб юборади. Унинг қизи Азучена онасининг азоблари учун қари графдан ўч олишга қасам ичади. У графнинг кичик ўғлини ўғирлаб ғойиб бўлади. Эртасига гулхан кули ичида ёш бола қолдиқлари топилади. Қари граф ўғлининг ўлимига ишонмайди ва катта ўғлига укасини топишни васият қилади. Ҳикоя ҳаммани даҳшатга солади. Уларга лўли кампирнинг арвоҳи қалъа атрофида изғиётгандек туюлади.

Герцогиня Леонора севгилиси - рицарлик турнирида танишган трубадур Манрикони кутмоқда. Леонорага ошиқ бўлган граф ди Луна уни кўргани шошмоқда, аммо трубадурнинг қўшиғи уни тўхтатади. Манрико келади ва Леонора уни қувонч билан кутиб олади. Рақиблар жанжаллашадилар.

Бискайи тоғидаги лўлилар табори. Лўли кампир Азучена қайғуда. У Манрикога онасининг қари граф ди Луна буйруғига асосан ёқиб юборилганини сўзлаб беради. Азучена ўч олиш мақсадида графнинг кичик ўғлини ўғирлаб гулханга ташламоқчи бўлади, аммо қайғудан эсини йўқотган аёл адашиб ўз ўғлини ёқиб юборади. Манрико эшитганларидан даҳшатда - демак, у Азученанинг ўғли эмас. Лўли аёл уни ўз ўғлидай яхши кўришини айтиб тинчлантиради. Манрико қасос олиши керак.

Чопар Манрикога хабар келтиради: уни ўлди деб эшитган Леонора монахликни қабул қилиб сочини кестириши керак. Азучена ўғлини йўлдан қайтара олмайди - у Леонорасиз яшолмайди. Трубадурни ўлди деб ўйлаган граф ди Луна Леонорани монастирдан ўғирламоқчи бўлади. Манриконинг пайдо бўлиши ҳаммани ҳайратга солади. Граф ғазабда - унинг душмани тирилиб келибди. Леонора ўзининг бахтли халос бўлишига ишонолмайди. Графнинг яқинлари чекинадилар.

2 АКТ
Граф ди Луна лагери. Аскарлар Леонора ва Манрико яширинган қалъани ишғол қилишмоқчи. Қўллари боғланган Азученани олиб келишади ва граф ди Луна қачонлардир укасини ўғирлаган лўлини таниб қолади.

Леонора ва Манриконинг никоҳи ҳавотирга йўғрилган: қалъани душманлар ўраб олган, қаттиқ жанг бўлиши кутилмоқда, Азучена эса граф қўлида ўз ўлимини кутмоқда.

Манрико отряди тор-мор қилинди ва у асирликда азоб чекмоқда. Леонора нима қилиб бўлса ҳам севгилисин қутқаришга тайёр, у иложсизликдан графдан Манрикони қўйиб юборишини сўраб ёлворади. Ниҳоят Леонора охирги чорани қўллайди: графга турмушга чиқишга розилик беради ва заҳар ичади.

Азучена ва Манрико қоронғи зиндонда ўлимларини кутмоқдалар.  Лўли аёл кўзига онаси қатл этилган гулхан кўринмоқда. Леонора кириб Манрико озодлигини, аммо ўзи у билан кета олмаслигини айтади. Манрико севгилисини бевафоликда айблайди. Бунақа озодлик унга керак эмас. Заҳар кучини кўрсата бошлагандагина Манрико севгилиси ўзини қурбон қилганини тушунади.

ЭПИЛОГ
Ўзига келган Азучена ўғлини қидиради. Граф масхараомуз охангда Манрико ўлганини айтади. Даҳшат ва қайғудан эсини йўқотган кампир графга "Сен ўз укангни ўлдирдинг"  деб бақиради ва Манрикосиз яшашни истамай ўзини гулханга отади.